Dzisiaj opowiem trochę o czasach kiedy chodziłem do szkoły muzycznej i o związanych z tym wspomnieniach. Był rok 2003. Miałem więc jakieś 7 lat, gdy rodzice postanowili "wysłać" mnie do szkoły muzycznej. Co z tego, że nie miałem pojęcia co mnie czeka, a nawet na dobrą sprawę nie do końca wiedziałem co tak właściwie się w takiej szkole muzycznej robi... Była to państwowa szkoła muzyczna, a więc taka do której (w przeciwieństwie do prywatnych) nie każdy może chodzić. Pewnego dnia nadszedł dzień egzaminów wstępnych, sprawdzających predyspozycje muzyczne kandydatów. Pamiętam ten dzień doskonale. Sprawdzano takie rzeczy jak słuch, wrażliwość muzyczną itp. Większość dzieci była przygotowana na to co ich czeka - niektórzy brali wcześniej jakieś konsultacje. Ja nie miałem pojęcia... Pod koniec sprawdzianu, nauczycielka mówi, że każdy ma zaśpiewać dowolną, wybraną przez siebie piosenkę. Byłem zszokowany - praktycznie wszyscy mieli przygotowane jakieś normalne piosenki, które lecą w radiu, część nawet po angielsku. Ja nie znałem żadnej. Zaśpiewałem "Wlazł kotek na płotek"... Jakież było moje zdziwienie, gdy dostałem się do Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia nr 1 im. Oskara Kolberga jako jeden z pierwszych na liście.


Zdecydowałem się na fortepian. Oprócz wybranego instrumentu są jeszcze zajęcia z umuzykalnienia. W klasach młodszych jest to rytmika i kształcenie słuchu, a na czwartym roku dochodzą jeszcze audycje muzyczne. Wtedy też można wybrać drugi, dodatkowy instrument. Zacząłem chodzić na perkusję. Dni ze szkołą muzyczną było zazwyczaj 3 w tygodniu . Wstawałem o 7 rano do zwykłej szkoły, potem od razu, bezpośrednio do szkoły muzycznej na godzinę fortepianu, następnie jakieś 1,5 godziny umuzykalnienia, a raz w tygodniu wieczorem, o 20 jedna godzina perkusji. To wspominam najlepiej - sala perkusyjna w zakamarkach szkoły muzycznej, na najwyższym piętrze... No i przesympatyczny nauczyciel, który miał wtedy pewnie z 80 lat. O 21 byłem wolny i wykończony wracałem do domu. Szkoda że tak było tylko przez pół roku. Po jakimś czasie zrezygnowałem z perkusji, a w piątej klasie ze szkoły muzycznej. Zabrakło mi roku do jej ukończenia. Dzisiaj żałuję...



O dziwo najbardziej stresujące dni w moim życiu to nie matury, nie egzamin na prawo jazdy... Gorsze były egzaminy na koniec roku i przesłuchania półroczne z fortepianu. Po każdym semestrze trzeba było zagrać "koncert" składający się z kilku utworów wybranych przez nauczyciela prowadzącego. Problem jest taki, że publicznością nie są przypadkowe osoby, który przyszły sobie dla rozrywki, tylko cała kadra nauczycielska szkoły, wszyscy profesorowie, których zadaniem jest obserwacja mojego sposobu gry, techniki oraz ich ocena! Poprzedzało to często nawet kilka godzin oczekiwania na swoją kolej. A gdy już wchodziło się na salę, umierało ze strachu i tymi spoconymi rękoma zaczynało grać, stwierdzało się, że fortepian w sali koncertowej jest zupełnie inny niż ten na którym miałem lekcje i gra się na nim zupełnie inaczej. Dodatkowo w pierwszej klasie sala była wypełniona po brzegi, a prosto na klawiaturę fortepianu była skierowana kamera... W drugiej klasie, spodziewając się tego samego, jeszcze bardziej się stresowałem. A tu się okazało, że w sali siedzą tylko dwie nauczycielki, w tym moja. Tak w sumie to szło mi całkiem nieźle - moja najgorsza ocena to 4- (w drugiej klasie), a najlepsza - 5+ (o dziwo w pierwszej).